در جهان ارتباطات، گاه یک جمله یا یک تصمیم فردی، قدرتی بیش از هر کمپین تبلیغاتی پیدا می‌کند. وصیت استاد محمود فرشچیان برای دفن شدن در کنار آرامگاه صائب تبریزی، نمونه‌ای کم‌نظیر از این نوع «کنش ارتباطی» است؛ حرکتی که در ظاهر شخصی و فردی است اما در لایه‌های پنهان خود، حامل پیام‌های چندگانه برای جامعه فرهنگی و افکار عمومی است.
انتخاب صائب به‌عنوان همسایه ابدی، نه فقط یادآور پیوند شاعر سبک هندی با هنر نگارگری ایرانی است، بلکه یک گفت‌وگوی بینامتنی میان شعر و تصویر، میان قرن یازدهم و قرن چهاردهم هجری به شمار می‌آید. این وصیت، به‌گونه‌ای هنرمندانه، افکار عمومی را بار دیگر به صائب تبریزی معطوف می‌کند؛ شاعری که با وجود عظمت ادبی، در سایه شهرت دیگر بزرگان ادب فارسی گاه کم‌فروغ جلوه کرده است.
از منظر روابط عمومی، این اقدام یک «پیام فرهنگی بی‌هزینه و ماندگار» است. فرشچیان نشان داد که روابط عمومی فقط در رسانه‌ها، بیانیه‌ها و نشست‌ها خلاصه نمی‌شود؛ گاهی یک تصمیم شخصی، به یک رویداد ارتباطی بزرگ تبدیل می‌شود. انتخاب او باعث شد نام صائب دوباره بر سر زبان‌ها بیفتد، رسانه‌ها به یاد او بیفتند و جامعه هنری به رابطه میان شعر و نگارگری بیندیشد.
از سوی دیگر، این وصیت را می‌توان تقویت‌کننده «برند فرهنگی اصفهان» دانست؛ شهری که قرن‌هاست مهد هنر و ادب بوده و امروز با این تصمیم، میراثی تازه به حافظه تاریخی خود می‌افزاید. اصفهان نه‌تنها مسجد شیخ لطف‌الله و پل خواجو دارد، بلکه حالا گفت‌وگوی نمادینی میان صائب و فرشچیان در دل خاک آن شهر شکل گرفته است.
وصیت فرشچیان را می‌توان «روابط عمومی پس از مرگ» نامید؛ حرکتی که نه‌تنها برای خودش هویت‌ساز است، بلکه به جامعه هنری و فرهنگی، فرصتی تازه برای بازاندیشی در میراث خویش می‌دهد. این تصمیم نشان داد که گاهی برای اثرگذاری، نیازی به هیاهو و تبلیغات نیست؛ یک انتخاب هوشمندانه می‌تواند خود به تنهایی، شاهکار روابط عمومی فرهنگی باشد.
واقعا اصفهان «مهد ادب» است؟ اگر ممکن است یک ادیب اصفهانی که در میان ۱۰ شاعر بزرگ و تاریخی ایرانی قرار دارد را نام ببرید.
سلام و عرض ادب از لطف و محبت شما بسیار سپاسگذارم